استکهلمیان – روز یکشنبه باری دیگر انفجاری مهیب کابل پایتخت افغانستان را تکان داد. این کلیپ تنها لحظاتی پس از  انفجار را نشان می دهد. تصاویری حقیقتا جانکاه از مادری در خون در کنار خیابان افتاده است و دو کودکی که با گریه فریاد می‌زنند: «مادر بلند شو».<br /><br />بر اساس گزارش ها مادربزرگ این کودک نیز در این انفجار یک پای خود را از دست داده است.<br /><br />این صحنه اگر در استکهلم و برلین و پاریس و لندن و نیویورک اتفاق می افتاد برای ماه ها سر تیتر اخبار جهان بود، سلبریتی ها عزا می گرفتند و اشک میرختند و شمع روشن می کردند... <br /><br />هفته گذشته رسانه های جهان بخاطر یک «پرنسس» که در قصر پدرش در دوبی تحت محافظت است چنان پستان به تنور چسپاندند که قضیه به سازمان ملل متحد کشیده شد. اما گناه این مادر و دو کودک چیست که گوش بشریت برای شنیدن صدایشان کر و چشم جهانیان برای دیدن رنجشان کور است.<br />آیا این دو کودک خواهند توانست روزی این صحنه را که زبان و قلم ار توصیفش عاجز است فراموش کنند. <br /><br />عاملان این جنایات چه جانورانی هستند که حتی ناله های پرسوز این دو کودک  در كنار مادر به خون افتاده‌شان شرمنده شان نمی سازد. و چگونه می توان با چنین آدمخوارانی صلح کرد؟<br />به گفته رسانه‌های افغانستان در ۳۰ روز گذشته (از اول تا آخر ماه بهمن) ۶۶ رویداد تروریستی تناه در کابل رخ داده است که منجر به کشته و زخمی شدن ۱۲۶ تن از شهروندان این شهر شده است. آدمخواران طالبان در افغانستان مسئول این جنایات شناخته می شوند.<br /><br />محمد‌حسین فیاض، شاعر افغان، این شعر را در وصف این جنایت سروده است: <br /><br />مادر_بلند_شو که سرک جای خواب نیست..!<br />وا کن دو چشم خود که دیگر هیچ تاب نیست<br />مادر بلند شو که هوا تار می‌شود<br />آن‌گه صدای خستهٔ ما را جواب نیست؟<br />مادر بلند شو، پدر مانده منتظر<br />ما را به سمت خانه کسی راهیاب نیست<br />مادر، سرک شلوغ شده دست ما بگیر <br />وقتِ <br />...<br /><a href="https://www.youtube.com/watch?v=Bv2-7Vh1aQM" target="_blank" rel="nofollow">https://www.youtube.com/watch?v=Bv2-7Vh1aQM</a>